برادرم 22 سال از ربوده شدن تو توسط نیروهای مزدور وابسته به اسرائیل در لبنان سپری شده است و این اولین نامه عنوان تست، شاید از من گله کنی که چرا پس از 8069  روز   نامه  می نویسم، راستش را بخواهی پس از گذشت این همه سال هنوز فقط خط و خبر و نشانی از تو به دست نیاورده ایم و این نامه ای است که اگر از احوال ما جویا باشی شکر خدا خوبیم و جز دوری بیست و دوساله تو ملالی نیست  ، حسن و راضیه  و فاطمه نیز به تو سلام می رسانند  و همچنان چشم انتظارند. درست است که 22 سال گذشته اما هنوز خاطره حزین این غم جانکاه در لوح خمیر ما ماندگار و پایدار است.

بگذر شبی به خلوت این همنشین درد

تا شرح آن دهم که غمت با دلم چه کرد

از پدرمان چیزی نگفتم چراکه او اینکه در قید حیات نیست.

آری سنگ صبورمان، سالها منتظر  پیراهن یوسف گمگشته خود بود، اما دریغ و افسوس که بدون یافتن خبری از سرنوشت تو اینک آرزو را با خود به سینه سرد خاک برد.

یوسف ما نمی دانم چگونه از اندوه یعقوب بگویم.

کاظم جان! فرصت نیست که بری تو شرح دهم در این 22 سال بر ما چه گذشته است. درد و دل اصلی را می گذاریم برای وقتی که تو بیایی چو تو بیایی غم دل با تو بگویم.

برادر عزیزم!   نمی دانی در تمام طول این سالها بر ما چه گذشته است و گاهی می گویند در اسارت اسرائیلی ها به سر می بری و سندی هم ارائه نکرده اند  که  بدانیم سرنوشت تو چه شده است. شاید تقدیر چنین بوده که بی مهری های این دوران پیوند عمر تو را در صحیفه روزگار جاودانه تر سازد و در پرده ماندن سرنوشت غریب تو نیز حکمتی داشته باشد ،  کتابی که 8069 روز است ورق می خورد  و البته این از سیاست ما و کسانی که باید پی گیر سرنوشت تو باشند و قصور داشته اند نمی کاهد. حتی آنانی که به لحاظ حرفه ای و اخلاقی و قانونی از حقوق حقه تو به عنوان یک خبرنگار دفاع کنند از توجهی در خور و شایسته نسبت به سرنوشت همکار خود کوتاهی کرده اند. این تفافل ناشی از چیست نمی دانم رسم ما ایرانی ها شده که پس از اعلام مرگ یا شهادات درباره شخصیت و فضایل و خدمات انسان ها سخن بگوییم.

راستی تو نمی دانی چرا من این روز را برای نامه نوشتن انتخاب کردم، امروز یعنی 17 مرداد به مناسبت شهادت یکی از همکارانت در خبرگزاری بدست عده ای کوردل در افغانستان روز خبرنگار نام گرفته است .

این نگار بی خبر 8069 روزه ما،  روزت مبارک باد

امروز روز توست روز همه خبرنگارانی که جانشان را برکف دست می گیرند تا خبرهایی درست و واقعی را به مردم برسانند.

کاظم امروز روز توست، تویی که در سال 1361 برای تصویر کشیدن جنایات رژیم اشغالگر قدس و مقاومت مردم فلسطین و لبنان به آن سرزمین رفتی و هرگز به خانه بازنگشتی با اختیار و داوطلبانه و در راستای رسالت خبرنگاری به آن کشور رفتی، هر کجا باشی با مائی، خیلی زود از ما جدا شدی.

شهید بزرگوار چمران، گوهری به نام عشق را به تو هدیه دادی یک آن سر حلقه عشاق جبهه های نبرد حق علیه باطل را می گویم که نامش و راهش همیشه با ماست و کارنامه او مایه فخر و مباهات هم عاشقان است.

تو نیز شدی و پروانه آسا در راه عشق به معبود بال و پر سوزاندی، تو عاشق پرواز به عالم افلاک و رهایی از تنگنای خاک شدی و پرواز برای تو مکان نداشت. ایران یا لبنان فرقی نمی کرد.

امروز ما مانده ایم با راهی طولانی که پایانش مشخص نیست. سالها در حصار بی اعتنایی ها بوده ایم اما، پنجر توکل همیشه باز است.

برادرم! این حق ماست که از سرنوشت تو آگاه شویم، اما این حق مسلم به دلیل برخی از اغراض سیاسی و شخصی مخدوش شد و همچنان در بیم و امید زندگی می کنیم آیا سرنوشت تو در تاریکی بازیهای سیاسی گم شده است.

کاظم از آنجا که پدرمان و تو و من هر سه این توفیق را داشته ایم که به عنوان خادم در خدمت زائرین مولایمان علی ابن موسی الرضا (ع) باشیم  نامه ای به آن حضرت نوشتم و درخواست کردم که پرونده تو از این بن بست فرساینده خارج شود و شکر خدا با لطف آقا چنین شد. چرا که!

1- امسال در سال پاسخگویی انتظار برای ما امیدوارکننده تر است که مسوولین پاسخگو باشند و از دادن پاسخی روشن طفره نروند.

2- بالاخره پس از 7 سال انتظارم موفق شدیم با  آقای خاتمی رئیس جمهور ملاقات داشته باشیم و ایشان قول دادند که این موضوع را تا پایان ریاست جمهوری خود روشن کنند.

3- کمیته ای حقیقت یاب تشکیل شده و موضوع را دنبال می کند که البته مادرجریان اقدامات آنها نیستیم.

4- پرونده از دست کسانی که تعمدا آن را در هاله ای از ابهام قرار داده بودند خارج شد و به کسان دیگری سپرده شده است.

خلاصه کنم کاظم

امسال و در سال پاسخگویی و در روز خبرنگار که با تولد مهرمان ترین مادر دنیا آن بانوی بی نشان همراه شده است امیدواریم پاسخمان را با یافتن نشانه هایی از تو بگیریم. (چنین باد)

برادرت حسین
17 مرداد 83
روز خبرنگار و سال پاسخگویی